Çocukluğumuzda,  her şey kocaman görünür gözümüze.  ''çok büyük''tür büyüklerimiz. Ağabeyler,  Amcalar, yaşlılar birer dev gibidirler.  Babalar ise daha büyük, Her şeyi bilen, Her şeyin üstesinden gelen, En güçlü, En kuvvetli, En akıllı, En becerikli, En başarılı ve en yenilmezdiler. Yüksek ağaçlar,  büyük evler, geniş sokaklar ve kocaman mahallemiz Her şey büyük görünür gözümüze… 1999 Marmara depremin de,  herkes korkudan dışarıda yatarken, Bir arkadaşım, depremden ürkmesin diye çocuğuna “ Korkma oğlum… Bizim evimiz tek katlıdır. Bir şey olmaz. Yine de Deprem olursa,  ben kolonları tutarım” demişti. Arkadaşlarının dışarıda yatmasına bir türlü mana veremeyen Çocuk, “Onların da babaları yok mu? Kolonları tutsunlar,  Onlarda dışarıda kalmasınlar”  diye söylendiğine tanık olmuştum. Bütün çocuklar yaşarlar benzer duyguları. Babalarına Hayran olurlar, Gurur duyarlar, Övünürler, Özenirler, Taklit ederler. Ancak; Zaman geçer, çocukluktan çıkılır. Büyüklerin aslında ''en büyük'' olmadıkları fark edilir. Onların da: Zaafları, Zayıflıkları, Bilmedikleri, Beceremedikleri, Eksik yanları, anlamadıkları, Korkuları, Yenilgileri vardır. Yani kısaca  onlarda ''insan''dır. Büyümüş çocuklar bunları fark edince, biraz içleri acır, Hayal kırıklığına uğrarlar, Biraz öfkelenirler,  üzülürler,  kabul etmekte zorlanırlar.  Oysa onlar hep aynıdırlar. Hiç değişmemişlerdir. Değişen beynimizdeki ''ayna''dır. 'Dev aynası'' yerini, herkesi olduğu gibi gösteren ''normal ayna''ya bırakmıştır. Âşık olursunuz. Bir çift karagöz ve inci dişler sizi sizden çalmıştır. O mükemmel biridir. Çok başarılı, Yakışıklı, Yetenekli, Enteresan, Güçlü, Akıllı, Dürüst, Merttir, İyi giyinir, Güzel konuşur, Sizi en iyi o anlar, Sizi en çok o sever, Size en uygun odur. Dünyada böyle birinin var olduğuna inanamazsınız;  Kimseyi yerine koyamazsınız.   Gün gelir süreç içerisinde duygular yoğunluğunu kaybeder. ''aşk'' biter. Bir bakarsınız onun da; Zaafları, Zayıflıkları, Bilmedikleri, Eksik yanları, Anlamadıkları, Korkuları, Yenilgileri vardır Yani kısacası o da “insandır”   Yıkılırsınız, Nefret edersiniz, Pişmanlık duyarsınız, Hem kendinize, hem ona kızarsınız, Geçip giden yıllarınıza yanarsınız. Oysa o hep aynıdır, hiç değişmemiştir. Değişen Beyninizdeki “Görüş” tür.  “ Hatalı görüş'' yerini,  herkesi olduğu gibi kabul eden ''gerçek görüş”e bırakmıştır. “Büyüteçli Bakış'' yerini,  ''normal Bakış'' a bırakmıştır. İşte Bu nokta da, hayal kırıklıkları yorar insanı, Bu ''gel-git''ler yıpratır. Büyük gördüğün veya muhatabın da, Kabullenemeyeceğin eksi değerler, konduramadığın yenilgiler, Koparır hayattan… Evet, sevgili Okurlarım. En iyisi başkalarının hayatı üzerine hayat kurmamaktır. En iyisi, Hatalı görüşü savunmamak,  Büyüteçle bakmamaktır, En iyisi, kişiye, hak ettiği değeri vermektir. En iyisi kimseyi büyük görmemektir. En iyisi, ''dev aynaları'' kırmaktır. Ve. En iyisi, hiç kimsenin ''masal kahramanı'' olmadığını peşinen kabul etmektir.   Kalın Sağlıcakla…