Medya fareleriyle başladım sözlerime, son zamanlarda Silvan’da olup, bitenleri doğru bilgilendirme adına her ne kadar vatandaşımıza bilgi aktarmaya çalıştıysak da bu medya fareleri diye hitap ettiğimiz kesimler bütün vakitlerini internet başında geçirerek, Silvan’da olup bitenleri doğru bilgilendirme yerine, yalan haberlerle vatandaşın paniklenmesine ve endişelendirmeye yönelik haberler yapıldı.

Silvan'da durumlar sakin, vatandaşlar evlerine dönmeye başladı. Esnaf işyerlerini açmaya başlarken, sokağa çıkma yasağı kaldırıldı. Arkadaşlar Silvan’da herhangi bir göç yok vatandaşlar sadece daha güvenli bölgelerdeki yakınlarının yanına geçici bir süreliğine gitmiştir. Bu göç haberlerini yapıp vatandaşlar arasında paniğe sebebiyet verenler Silvan'a en büyük kötülüğü yapanlardır.

Bu kişiler belirli bir siyasi ideolojiye hizmet eden şahıslar olup, Silvan’a doksanlı yıllardaki gibi korku imparatorluğunu oluşturmaya çalışıyorlar. Son dönemde yapılan yorumlarında öyle anlaşılmaktadır. Hep bir ağızdan koro halinde aynı nakarata odaklanmış şarkıyı söylemeleri de bunun göstergesi, düğmeye basıldı koro iş başında ne ala memleket be… Asıl sorun bu medya fareleri bu gücü nereden alıyorlar…

Bunların arkasında hangi güç odakları var ve bunların amacı ne? Silvan’da bir korku imparatorluğu kurarak neleri yapmaya çalışıyorlar? Silvan’da yeterince kan dökülmedi mi? Doksanlı yıllarda binlerce canı toprağa gömmedik mi? Şairin dediği gibi “Yüz bin kere tövbe etsek yine şarap içeriz. Namus belasına kardeş döktüğümüz kan bizim” Zaman yeşeren fidanlarımızı korku dünyasından uzak tutmanın zamanı… Zaman birlik zamanı… Korkmadan, ürkmeden, ürpermeden, Silvan’ın ışık girmeyen karanlık sokaklarında yürümemiz gerekiyor.

Yaktığımız bir mum ışığıyla birlikte karanlık sokakları aydınlatıp o sokakların havasını ciğerlerimize çekmemiz gerekiyor. Bizim yapmamız gereken ise ortalığı bu medya farelerine bırakmamaktır. Bunlarda emeğe saygı denen duygu da yok. Bizler sabahtan akşama kadar canımızı kurşunların gölgesinde riske atarken birileri de bilgisayar başından yaptığımız haberleri çarpıtarak vatandaşa sunuyor. Tabi bu da vatandaşta korku ve ürkeklik duygusunu beraberinde getiriyor.

Koskoca bir ilçenin kaderiyle oynamak bu kadar kolay oluyor bazen… Bırakın artık, kirli ellerinizi çekin bu insanların üzerinden… Yeterince acı ve gözyaşı gördü bu millet. 1915’te vurulduk. 1960’ta idam sehpasına çıktık. 1970’lerde vatan haini ilan edildik. 1980’de cezaevlerinde işkence gördük ya da cesedimiz Dicle Nehri’ne atıldı. 1990’larda öldürülen yakınlarımızın üzerini gazeteyle örtüp kanlı kefen giydirdikten sonra mezara gömdük. Şimdilerde ise çeşitli entrikalarla ocağımıza incir ağacı dikmeye çalışıyorlar. Yok, arkadaş bu millet o kadar bedel ödedi ki artık bu oyunlara gelmez…

                                                                                                                      Saygılarımla